Scheiden

Hoe kun je ouderschap na een scheiding vormgeven?

Na een scheiding is het heel hard werken om je ouderrol in stand te houden. Het is zo belangrijk voor kinderen dat dit lukt. Dit is zo moeilijk omdat er zoveel emoties mee gemoeid zijn. Je gaat niet voor niets uit elkaar. Vaak staat een vertrouwenskwestie of een grote teleurstelling een verdere goede samenwerking flink in de weg.

Vaak gaat er 1 leven van een ouder erop vooruit nadat er gescheiden is. Maar een kind heeft geen keuze hierin gehad en bijna nooit gaat het kind erop vooruit, zij zitten altijd aan de pijnkant.

Vaak is 1 of beide partijen echt tijdelijk in een crisis en wordt alles gekleurd door emotie, dat is heel begrijpelijk.

Het zou zo helpend zijn als ouders zich bewust zouden zijn wat ze zouden kunnen doen of vooral wat ze moeten vermijden.

Daar gaat dit artikel over.

Als we meeste samenwerkingsvormen tussen ouders na een scheiding onderverdelen zien we vaak 3 manieren.

1. De coöperatieven samenwerking Het samenwerken op het gebied van ouderschap. Jullie blijven als twee ouders het beste voor je kind doen. De uitdaging zit 'm in dat je moet blijven communiceren met elkaar en je moet de ander het vertrouwen kunnen geven dat de ander altijd zal handelen in het belang van jullie kind. Je kunt afspraken hierover in een soort convenant opstellen zoals: Hoe communiceren we met elkaar, wanneer bellen we, wat moet er aan de hand zijn om contact met elkaar te moeten opnemen. Gaan we nog samen naar school of om de beurt. Hoe doen we het met nieuwe partners. Je moet kunnen vertrouwen dat je ex partner ook handelt naar de afspraken. Dit is de meest ideale vorm maar helaas niet altijd mogelijk omdat je hier twee welwillende partijen voor nodig hebt.
   

2. Een parallelle samenwerking Dit wil zeggen, ieder aan zijn kant. Papa bemoeid zich nergens mee als het kind bij mama is en andersom. Er is minimaal contact en er wordt zo min mogelijk afgestemd. Alles om conflicten te vermijden. Ieder doet zijn eigen ding. Dit komt tamelijk koud over en het kind kan zich niet uitten over wat er bij de ander is gebeurd of waar het mee zit. Heel zwart wit gezegd, het kan altijd maar de helft bij 1 van de ouders kwijt, zijn belevenissen, familiebanden of zorgen. Dit is voor een kind ook niet meest ideaal. Alhoewel het altijd beter is dan ouders die bij elk contact in conflict zijn.
   

3. Conflictueuze contact De zogezegde vechtscheiding, Beide partijen laten zich constant gaan en reageren voornamelijk vanuit emotie. Op deze manier zijn ouders niet meer op een goede manier emotioneel beschikbaar voor hun kind. Als dit voor een langere tijd zo voortsleept en het kind betrokken wordt in de strijd, kan het zijn ontwikkeling naar een volwassenen met een onbelast verleden, of terwijl een trauma, schaden. Het kind kan dit zijn hele leven met zich meedragen met alle gevolgen en leed van dien. Waarschijnlijk wil elke ouder dit niet voor zijn kind en willen beide ouders dit voorkomen. Vaak als er een achterliggend belang is, is er meer kans op het voor elkaar krijgen van moeilijke uitdagingen zoals het samenwerken met je ex-partner. Het achterliggend belang is de gezonde ontwikkeling van jullie kind niet in gevaar brengen.
   

Zo zijn er dingen die je samen echt moet voorkomen:

Van je kind een boodschapper maken bijvoorbeeld: "vraag dat maar aan je vader, hij betaalt te weinig alimentatie dus ga het daar maar halen". Wees je bewust dat je kind de helft van de genen van papa heeft, wijs jij hem dan ook voor de helft af? Zo zal hij het wel voelen vanuit de liefde en loyaliteit voor zijn vader.

Je kind gebruiken als onderhandelingswaar.

Bijvoorbeeld, je krijgt je kind niet te zien of je krijgt je kind pas mee als......

Gebruik je kind niet als (s)pion

Bijvoorbeeld vragen, was die Kimberly nog bij je vader? Gaat hij nou weer uit eten? Wie waren daar allemaal bij? Waar betaalt hij nou dat weekendtripje van, hij is net op vakantie geweest? wanneer mag jij nou weer eens mee?

Dit zijn vaak allemaal dubbele boodschappen, waar je kind helemaal niets mee kan plus dat er een duidelijke afwijzing in zit.

Gebruik je kind niet als emotionele hulplijn.

Je geeft het kind een taak die hij niet kan overzien of kan oplossen. Je overvraagd je kind en dit kan hem heel zwaar vallen en hier last van hebben. Een kind is enorm loyaal naar zijn ouders en zal alles doen wat in zijn vermogen ligt om de ander te helpen en troosten. Maak altijd duidelijk dat dit niet zijn taak is. Leg uit dat je het moeilijk hebt en verdrietig bent, wees eerlijk in kindertaal maar benoem ook echt dat jouw taak is om voor je kind te zorgen en niet andersom. Benoem dat je niet alleen bent en welke mensen er ook voor je zijn voor grote mensen zorgen en verdriet.

Maar wat nou, als jij wel aan een goede samenwerking wil werken maar je ex niet.

Waarom zou je, als je een (figuurlijke) klap krijgt niet terug slaan, laat je je alles maar zeggen en aandoen?

Het antwoord is JA !! Je kind is belangrijker dan jouw/jullie sores.

Als een kind 1 veilig beschikbare ouder heeft, is de kans vele malen groter dat hij zijn ontwikkeling goed doorloopt dan als het twee ouders heeft die escalerend aan het knokken zijn. Wees de ouder die niet verder escaleert maar alles doet voor de gezonde ontwikkeling van zijn kind.

Dit kan ontzettend moeilijk zijn, zoek iemand die je vertrouwd en onpartijdig zich kan opstellen om je te helpen om door deze periode heen te komen. Daarnaast kan het heel waardevol zijn om te vragen of deze persoon voor een bepaalde tijd wil mee kijken of het goed blijft gaan met je kind en jij je in het belang van je kind blijft opstellen. Juist omdat het zo moeilijk is als alles door heftige emoties en zorgen gekleurd is en je er alleen voor staat.

Probeer je je in je kind te verplaatsen. Een tip is, bekijk het alsof je in een helikopter erboven hangt, wat zie je gebeuren?

Laat wat er in de volwassen wereld thuis hoort daar. Laat je kind, kind zijn met 1 of twee emotioneel beschikbare ouders met een veilige haven zodat je kind op de best mogelijke manier zich kan ontwikkelen tot een gezonde volwassenen.